زنی که پیامبر بود

پیش از حسین(ع) و پس از او، صحنه تاریخ هماره میدان نبرد حق و باطل بوده است. اما چرا از میان این همه، عاشورا حماسه‏ای دیگرگونه است؟



شهدای کازرون، كربلا، بیابان سوزانی است كه در آن بال و پر منطق می‏سوزد. سر عقل خم می‏شود. پای چوبین استدلال می‏شكند و زبان استدلال، لال می‏شود.

شهادت کامل‌ترین جلوه ایثار و نقطه اوج کمال و صعود وجودی یک مجاهد
شهادت نقطه اوج و مرتبه کمال سیر و صعود وجودی یک مجاهد و برترین صورت تحقق ایثار است.

شهدای کازرون، ایثار و شهادت از خصایص والای انسانی و از ویژگی‌هایی است که در نزد هر قوم و فرهنگی شایسته احترام است.

تمامی ادیان عظمت شهید را ستوده اند و تمامی فرهنگ‌ها در برابر والایی ایثارگری سر فرود آورده اند. ایستادن دربرابر غریزه صیانت جان که جزء ابتدائیات حیات هر موجود جاندار است نیازمند روحی والا و اراده ای بسیار قوی است. گذشتن از این بنیادی ترین غریزه برابر با ورود به حیطه ای فراتر است که هرچند گویی لذت درک ساحت آن چنان جذاب است که تلخی مرگ را در کام شهید از عسل شیرین تر می‌کند اما عظمت و والایی آن سایرین را به تعظیم وا می‌دارد.

سالروز آغاز «عملیات ظفر 4»

۲۸ آبان ماه سالروز عملیات نامنظم «ظفر۴» است. عملیاتی که در عمق خاک عراق انجام شد و منجر به بسته شدن جاده ترانزیتی عراق_ترکیه شد.



شهدای کازرون، سلسله عملیات‌های نامنظم ظفر به منظور پاسخگویی به شرارتهای رژیم بعثی در بمباران شیمیایی روستاهای کردنشین شمال عراق و هدف قرار دادن عمق استراتژیک، اقتصادی و بازرگانی کشور متخاصم عراق و توسط سپاه پاسداران انجام شد. به دلیل برون مرزی بودن این عملیات‌ها و همچنین آشنا نبودن کامل با قسمت‌های کوهستانی منطقه کردستان عراق و نیز همراهی نیروهای معارض عراقی با رزمندگان کشورمان، این عملیات‌ها به صورت نامنظم برگزار شدند تا کمترین تلفات و خسارت را به دنبال داشته باشند.

شهدای کازرون، باران می بارید و بوی خاک به مشام می رسید. ابرها غرش می کنند و طبل جنگ آسمان به گوش می رسد. شب از نیمه گذشته در سنگر نگهبانی زیر هویزه در دویست متری عراقی ها زمین گیر شده ایم. نادر سر در جبین فرو برده (شهید نادر دبستانی) و در دریای خیال خود گم شده، می شود تمام زیارت عاشورا را در چشمانش خواند او در حصر آبادان شهید شده بود (شهید زنده) و حا لا نزدیک هویزه پشت رودخانه نیسان در این شب طوفانی تا گلو در روضه فرو رفته بود.

برخی بوی حسین(ع) گرفتند و عده ای جا ماندند

محرم جاری ست. جاری ترین نهر همیشه تاریخ؛ جدال حق و باطل و آنهایی که هرگز در مقابل ناحق سرفرود نمی آورند. اما هر کس از این نهر به اندازه ظرف وجودی خود بهره خواهد برد.



شهدای کازرون، محرم آغاز شد. برخی را شور گرفت، بی خبر از شعور، برخی در اوج شعور در صحنه شور نبودند؛ برخی اصلاً نبودند. برخی ظاهرشان بود اما باطنشان خفته، برخی باطناً بودند اما قدرت ظاهر شدن نداشتند. برخی نشستند و فلسفه بافتند که باید اینچنین باشد اما نیست و نباید آنچنان باشد اما هست.

چگونگی شهادت علی‌اکبر، ابوالفضل العباس و حضرت سیدالشهدا(ع)

4000 تیرانداز از هر سو امام را هدف قرار دادند. سپاهیان عمر سعد با هر وسیله‌‌‌‏اى که در اختیار داشتند به آن حضرت ضربه می زدند، ولى هر کس به قصد کشتن نزدیک آن بزرگوار مى‌‏شد، لرزه بر اندامش مى‏‌افتاد و به عقب بر مى‌‏گشت.



شهدای کازرون، حضرت على بن الحسین علیه‌‌السلام (على اکبر) اولین فرد از بنى هاشم بود که آماده نبرد شد.

گفتم سریعا این مسأله را دنبال کنید، جسد این شهید را بیاورید و جسد شهداى دیگر را هم که در این منطقه ممکن است باشند جمع کنید. اما در همان حال در دلم گفتم قربان جسد پاره پاره‌ات یا اباعبدالله.

شهدای کازرون، در یکى از همین روزهایى که ما در خطوط جبهه حرکت مى‌کردیم، یک نقطه‌اى بود که قبلا دشمن متصرف شده بود، بعد نیروهاى ما رفته بودند آن‌جا را مجددا تصرف کرده بودند، بنده داشتم از این خطوط بازدید مى‌کردم و به یگان‌ها و به سنگرها و به این بچه‌هاى عزیز رزمنده‌مان سر مى‌زدم، یک وقت دیدم یکى دو تا از برادران همراه من خیلى ناراحت، شتابان، عرق‌ریزان، آشفته، آمدند پیش من و من را جدا کردند از کسانى که داشتند به من گزارش مى‌دادند که یک جمله‌اى بگویم، دیدم که این‌ها ناراحتند.

مُثله شدن نوجوان بسیجی در اردوگاه بعثی‌ها

در راهروی باریک ورودی، با شلاق و لگد از ما پذیرایی کردند. صدای خرد شدن استخوان بسیجی نوجوانی را شنیدم که بر روی زمین افتاد و در حالی که از درد به خود می‌پیچید، او را روی زمین می‌کشیدند.



شهدای کازرون، دستهایم را از پشت با طناب بسته بودند؛ آنقدر محکم که تا چندین روز پس از باز کردن، متورم و سیاه بود. چشم‌هایم جایی را نمی‌دید. درد شدیدی پاهایم را آزار می‌داد. ساعت‌ها با پای برهنه روی سنگلاخ‌ها و بوته‌زارها دویدن و خزیدن، راه رفتن را برایم غیر ممکن می‌ساخت. اما قدم‌هایم، اگر بخواهند زنده باشم، باید مرا یاری می‌کردند. یکی از همراهانم، نمی‌دانم چه کسی، چون چشم‌هایم بسته بود و فقط صدای او را می‌شنیدم. پایش ترکش خورده بود و استخوانش خرد شده بود؛ با این حال باید به دنبال ما حرکت می‌کرد. بارها افتادن او را روی زمین شنیده بودم که با ضربات قنداقه تفنگ او را از زمین بلند می‌کردند. این بار که روی زمین افتاد دیگر بلند شدن برایش ممکن نبود. خونریزی شدید، رمقی برای راه رفتن نگذاشته بود. بدنش سنگین شده بود و چند نفر از جانیان خلق به جان او افتادند. ما فقط صدای ضرباتی را که بر پیکر او وارد می‌شد می‌شنیدیم. رمق فریاد کشیدن نیز نداشت. خدایا اگر دستهایم باز بود، لااقل او را از زمین بلند می‌کردم! رحم کنید!

در چهارراه مرگ جزیره مجنون چه می‌گذشت

ساعت ۹ صبح با خودرو به سمت خط مقدم حرکت کردیم. از تعدادی دکل‌های دیده‌بانی گذشتیم و به چهارراه معروف به «چهارراه مرگ» رسیدیم.



شهدای کازرون، اواخر خرداد ماه سال 1365 بود که دستور حرکت لشکر 58 تکاور از منطقه دشت عباس و به جزیره مجنون ابلاغ شد. این منطقه از نظر بچه‌ها به جزیره جهنمی معروف بود. از خط مقدم به پشت جبهه نقل مکان کرده و حدود 20 روز داخل رودخانه‌ای خشک و بی‌آب و علف که به طور پراکنده درختانی هم در آن روییده بود، مستقر شدیم. پس از آن، گردان ما به وسیله ستون خودرویی که از طرف پشتیبانی لشکر فرستاده بودند، به طرف جزیره مجنون حرکت کرد. پس از پیمودن ساعت‌ها راه و پشت سر گذاشتن جاده‌های پر پیچ و خم و همچنین شهر بستان، سرانجام به جزیره مجنون رسیدیم.

شیرخوارگان حسینی با قرائت نذرنامه سرباز امام زمان(عج) شدند+فیلم

مصلای امام خمینی(ره) تهران صبح امروز مهمان شیرخوارگان سبزپوشی بود که آمده بودند خود را نذر قیام امام مهدی(عج) کنند تا مفتخر به لقب سربازان حضرت صاحب‌الامر(عج) شوند.



شهدای کازرون، یازدهمین همایش شیرخوارگان حسینی در حالی صبح امروز نخستین ماه محرم سال 1435 هجری در چهارمین روز از ماه عزای حسینی(جمعه 17 آبان ماه) برگزار شد که مادران همراه با شیرخوارگان خود در بیش از 2300 نقطه از ایران و جهان حضور پیدا کردند تا در غم مادر علی اصغر(ع) بانو رباب(س) شریک شوند.

شهدای کازرون، هرگاه خواستم در مورد احمدي که به رضوان خدا رفت(سردار شهيد احمد رضواني) چيزي بنويسم دستم در ميدان قلم سرباز سرباز شکست خورده اي مي ماند که جز تسليم راه ديگري نداشت او که تا دم آخر که سر را به خدا هديه داد خود را غلام حسين مي دانست. وضو مي گرفت، لباس سبز سپاه را مي پوشيد و مي گفت اين لباس شهدا است بايد حرمت آن را نگاه داشت.

طرحی که مشهدی عباس مغنی برای عملیات داد

طرح مشهدی عباس مغنی مورد توجه فرماندهان قرار گرفت و بعد از مطالعه دقیق و ارزیابی منطقه به این نتیجه رسیدند که در این محور، هیچ راهی برای پیشروی به جلو، غیر از این راه وجود نداشته و ممکن نیست.



قبل از رسیدن به منطقه سایت‌های موشکی 4 و 5 عراقی‌ها خطوط دفاعی و مواضع خود را تا آنجا که می‌توانستند محکم و نفوذناپذیر کردند. این منطقه برایشان اهمیت حیاتی داشت. باید آن را به هر قیمتی حفظ می‌کردند تا از این محور، شهرهای مهم خوزستان از جمله دزفول مقاوم را هر روز و شب موشک‌باران کنند.

مداح شهیدی که به پیشواز محرم رفت+عکس

بوی محرم که میاد سینه زنها و روضه خونها و همه خدمه های دستگاه امام حسین(ع) هوایی می‌شوند. یکی از اونهایی که خیلی توی جبهه هوایی شده بود روضه خون امام حسین(ع)، شهید حسن مقدم بود.



 یک هفته به محرم مونده بود و ما آماده می‌شدیم برای محرم سال 65. بعضی‌ها هم مرخصی گرفته بودند یا رفته یا می‌خواستن بروند تهرون برای محرم، و از منطقه هم قول و قرار برای حسینیه لباس فروش‌ها و مسجد جامع بازار گذشته بودند. ما هم قول داده بودیم که امسال محرم لااقل به هیئت های عزاداری می‌رسیم.

آزاده شهید "حسین لشگری" اسطوره مقاومت/موشک‌های ایران چگونه بغداد را هدف قرار دادند؟

صدای انفجاری که دیشب شنیدید مربوط به موشک‌های دوربرد ایران است که به ساختمان «بانک رافدین» بغداد اصابت کرده و آن را در هم کوبیده است. بچه‌ها با شنیدن خبر از خوشحالی آرام‌ و قرار نداشتند و زیر لب زمزمه‌ می‌کردند: «موشک‌، جواب موشک».

"با گذشت چند سال از اسارت به تدریج حساسیت‌هایی در جمع بیست و پنج نفری ما به وجود آمد که جناب محمودی به عنوان ارشد آسایشگاه برای رفع آن با همکاری بچه‌ها قوانینی را تدوین کرد که تمامی خلبانان موظف به اجرای آن بودند. این قوانین به صورت «کتابچه دستور العمل» درآورده شد و اسامی بیست و پنج نفر در زیر آن نوشته شده بود که همه امضا کردند.

بیاد روحانی شهید حاج مجید حسن زاده و تمام شهدای مظلوم گردان فجر لشکر 33 المهدی(عج)

دندان عاریتی

آخر چند سالی است دندان عقل خود را کشیده ام و به جای آن دندان عاریتی گذاشته ام،چه کنم ، در روزگاران جوک و غیبت، در روزگاران آدامس های بادکنکی مرا چه کار به این کارها که مدرسه شهید بهمنی به مدرسه سهیلا،و خیابان شهید فرزدقی به خیابان آیدا تغییر نام پیدا می کند و مادر سه شهید از غصه دق کند.



می دانی گاه فیلمان یاد هندوستان می کند و به سراغ گذشته ها می رویم آن زمان هایی که محبت و عشق را خیر می کردند،و بچه هایی که تمام زندگی خود را به یکدیگر هدیه می دادند و ثروتمندانی که از مال دنیا یک جانماز و یک قرآن توجیبی چیز بیشتری نداشتند.

سه وصیت عجیب یک شهید

به طرف حسن رفتم دیدم حسن عزیز سر در بدن ندارد اما با تعجب بسیار مشاهده کردم پیکر بی سر حسن که به طرف قبله افتاده بود بلند شد و روی دو پا نشست.



 پس از مدتی مرخصی دوباره عازم جبهه شده بودم. سوار ماشین که شدم برای یک لحظه مسافران را برانداز کردم که ناگاه چشمم به او افتاد که روی صندلی‌های ردیف آخر نشسته بود. آشنایی مختصری با او داشتم. طلبه بسیجی، که بسیار مؤدب و مقید به آداب اجتماعی بود. او در یکی از مساجد جنوب تهران مشغول تحصیل بود. با اشتیاق رفتم و کنارش نشستم. با احترام زیاد به من جا داد و پس از سلام و احوالپرسی از او پرسیدم: «راستی حسن، اهل کجای تهران هستی».

آن شب که حمید مسیح شده بود

گلوله ها همچنان شلیک می شدند آب هور با انفجار خمپاره ها با شدت به بدنه قایق می خوردند.در قایق سکوت بود و سکوت و حمید که اسلحه بر دوشش حمایل بود به آب نگاه می کرد،حمید آن شب آنقدر مسیح شده بود که آرزوی صلیب می کرد.



بهتر است آدم باشی و از حوا بگذری،آن کسانی که حوا را می پرستند آدم نیستند،خداوند آدم را برگزید نه حوا را.اگر حوا های ما آدم شوند شیطان هیچ غلطی نمی تواند بکند اگر آدم گریبان حوا را رها بکند آغوش خدا وند را در خواهد نوردید.

قسم خوردن اسمال یخی بر سر ناموس در اردوگاه اسارت بعثی‌ها

وقتی ما را داخل گودال انداختند، برادرها جا باز کردند. روی دست و پای همدیگر نشستند تا ما دو تا راحت بنشینیم و معذّب نباشیم. سربازهای عراقی که این صحنه را دیدند، به آنها تشر زدند.



 وقتی ما را داخل گودال انداختند، برادرها جا باز کردند. روی دست و پای همدیگر نشستند تا ما دو تا راحت بنشینیم و معذّب نباشیم. سربازهای عراقی که این صحنه را دیدند، به آنها تشر زدند که چرا جا باز می‌کنید و روی دست و پای هم نشسته‌اید و با اسلحه‌هایشان برادرها را از هم دور می‌کردند. نگاه‌های چندش آور و کش‌دارشان از روی ما برداشته نمی‌شد. یکباره یکی از برادرها که لباس شخصی و هیکل بلند و درشتی داشت با سر تراشیده و سبیل‌های پرپشت، بلند شد و با لهجه‌ی غلیظ آبادانی، جواد را صدا کرد و گفت: هرچی گفتم راست و حسینی براشون ترجمه کن تا شیرفهم بشن!

حیوانی که باعث خشم شب شد

یک دفعه از درز ته چادر، یک کله سفید به چه بزرگی آمد تو. تا کله را دیدیم،‌ آب دهان همه‌مان خشک شد. چند لحظه همه کپ کرده بودیم. می‌گفتیم: جنه؟ پریه؟ اما در یک لحظه، شوک و ترس بچه‌ها تبدیل شد به بمب خنده‌ای که وسط چادر ترکید.



خاطرات شفاهی دفاع مقدس اغلب خواندنی و جالب توجه است. به خصوص که اگر راوی خودش هم خوش بیان باشد و بتواند دیده‌هایش را با جزئیات بیان کند. کامران فهیم یکی از مجاهدانی است که مدتی از عمرش را در جوانی در جبهه ها گذارنده و از حال و احوال آن روزها به خوبی یاد می‌کند. آنچه می‌خوانید یکی از خاطرات وی است که می‌نویسد.

خوردن ریشه علف برای رفع تشنگی و گرسنگی

در فکه مانده بودیم، مجروح و تشنه و گرسنه؛ در این لحظه من به فکر افتادم که فرمانده‌مان می‌گفت: «اگر جایی گیر کردید که نه آب و نه غذا داشتید، از گیاهان بیابانی استفاده کنید».



صدها بار برای رزمنده‌ها رخ داده بود که در سرما  یا گرما مجبور بودند در را بمانند؛ گاهی هیچ چیزی برای خوردن پیدا نمی‌کردند حتی برخی از شدت جراحت و ضعف به شهادت می‌رسیدند؛ روایتی که می‌خوانیم رنج یک رزمنده از لحظه قبل از عملیات تا مجروحیت و اعزامش به بیمارستان است و به نقل از کتاب «کارت شناسایی» در ادامه می‌آید.

نوشتن «هههههه»برای زنان حرام است!

چندی است که بازار صدور فتاوای مضحک از سوی علمای فرقه وهابیت به شدت داغ شده است و هر کدام برای اینکه شهرت بیشتری کسب کنند، فتوای مضحک‌تری صادر می‎کنند.



 أبوالبراء یکی از این شیوخ وهابی است که خود را در شبکه اجتماعی توییتر با نام «علامه أبوالبراء» معرفی کرده و در زمینه صدور فتاوای مضحک رنج‎های بسیاری را نیز متحمل شده است.

بدترین حرفی که اسرای ایرانی شنیدند

قسمت بیست و یکم خاطرات امیر مقاوم و آزاده لشکر اسلام،سرلشکر "حسین لشگری"

بچه‌ها در حالی‌که فریاد می‌زدند گفتند: مگر ما حیوان هستیم که این‌طور رفتار می‌کنید. درها را که بسته‌اید، هوا کثیف و متعفن است، پنجره‌ و هواکش هم که ندارد. مگر شما انسان نیستید؟ نگهبان‌ها بدون اعتنا به اعتراضات ما در را بستند و رفتند.

 ابراهیم زنده است

امروز دیگر «شیرین جافر» از ابراهیم پرستاری نمی‌کند؛ او همسر شهید شده است و می‌گوید: «ابراهیم من، حقیقتاً زنده است».



انگار همین دیروز بود که به دیدار جانباز شهید سرتیپ «ابراهیم مهران‌راد» رفته بودیم؛ روزی که می‌خواستیم از این جانباز مطلب بنویسیم اما دیدن این همه ایثار همسرش گزارش را تحت‌الشعاع قرار داد.