13 سال؛ تختی گوشه بیمارستان جایگاه من است

كم كم از حال می‌رفتم چشم‌هایم كم‌سو می‌شدند و خوب نمی‌دیدم، در تمام پوست بدنم احساس سوزش می‌كردم تهوع و استفراغ آزارم می‌داد، متوجه شدم كه پرستاران و پرسنل نقاهتگاه مرا بر روی تختی خواباندند...

شهدای کازرون، الهی در جلال رحمانی، در كمال سبحانی، نه محتاج زمانی، نه آرزومند مكانی، نه كس به تو ماند و نه به كسی مانی، پیداست كه در میان جانی  بلكه جان زنده به چیزی است كه تو آنی.

شهدای کازرون، دو قطعه شعر زیر توسط  خانم زهرا اسماعیلی  سروده شده است .

 شهدای کازرون، حدودا اوایل اسفند سال 1364 بود و ما برای شرکت در عملیات والفجر 8 به منطقه اعزام شدیم. امکانات زیستی زیادی در آنجا نبود. سریعا چادرهای زیست صحرایی را برپا کردیم و فکر کنم چادر را که بغل کردم تمام پوست دستم شیمیایی شد و آسیب دید. یگانم به وجود من در منطقه احتیاج داشت بنابراین پانسمان مختصری روی دستم انجام شد و به ادامه ماموریت مشغول شدم. دقیقه به دقیقه مورد حمله هواپیماهای عراقی واقع می‌شدیم. شدت حملات به حدی بود که خودروها نمی‌توانستند در طول روز جابجا شوند.

اسم صدام حسین، احترام دیروز بدبختی امروز

صدام با خنده به نیروهای پلیس می گوید: شما من را اعدام نکردید. او شبیه به من بود. اما مردی که عبای سیاه بلند و کت چرمی بر تن داشت خود صدام حسین نیست بلکه یکی از تعداد زیاد عراقی هایی است که نام دیکتاتور سابق کشور را بر خود دارند.

شهدای کازرون، خبرگزاری فرانسه در گزارشی به وضعیت افرادی پرداخت که "صدام حسین" نام دارند و در عراق زندگی می کنند.

شهدای کازرون، عملیات مطلع الفجر از ساعت 3 بامداد روز بیستم آذر ماه 1360 توسط رزمندگان اسلام در منطقه عملیاتی گیلانغرب به منظور تصرف ارتفاعات شیاکوه، چرمیان و تنگ قاسم آباد به مرحله اجرا درآمد و این عملیات به مدت 27 روز ادامه داشت.

شهدای کازرون، محمد رمضانی از خبره‌های تخریب بود که بعد از دفاع مقدس هشت ساله برگه شهادتش امضاء شد. دفاع مقدس، محمد نه 8 ساله بود و نه ده ساله. بلکه او تا پای جان از دین دفاع کرد.

شهدای کازرون، جنگ هشت ساله ایران با رژیم بعثی عراق صحنه دلاور مردی های رزمندگان اسلام در برابر نیروهای بعثی بود که چگونه صحنه های زیبایی توسط نیروهای ما خلق می شد. مطلب زیر گوشه‌ای از این رشادت هاست.

بزرگترین جاسوس بعثی‌ها در اردوگاه چه کسی بود

فرمانده اردوگاه ما شخصی بود به نام «علی رحمتی» لاغراندام با چهره سیاه‌سوخته و لب‌های پهن و سیاه و صورت استخوانی و موهای جوگندمی بود. با وجودی که علی رحمتی جزو اسرای ایرانی بود، به مراتب بدتر از مأموران عراقی با ما رفتار می‌کرد.



شهدای کازرون، روز سوم اقامت ما در رمادیه بود که به ما پتو دادند؛ هر نه نفر دو تا پتو ولی از لباس خبری نبود. وضعیت اردوگاه رمادیه همچنان تیره و تار بود. تمام برنامه‌هایی که در موصل یک داشتیم در رمادیه هم داشتیم؛ با این تفاوت که غذا و دستشویی و بهداشت و هواخوری وضعیت بدتری داشت. مثلاً در موصل یک اگر کسی با سه سوت کار دستشویی را تمام نمی‌کرد، همان جا تنبیه می‌شد و از رفتن به دستشویی هم محروم می‌گردید، ولی در رمادیه علاوه بر این تنبیهات، به اتاق شکنجه هم می‌بردند و حسابی شکنجه‌اش می‌کردند.

روایت سردار باقرزاده از گلایه یک شهید به مادرش

مادر شهید تعریف می‌کرد که نزدیک سحر خواب دیدم و فرزندم آمد به من گفت «مادر، به مردم بگویید به شهدا نگویند یک مشت استخوان».



شهدای کازرون، سردار سیدمحمد باقرزاده فرمانده کمیته جستجوی مفقودین ستادکل نیروهای مسلح در جمع خادمین شهدا با تأکید بر «حب گمنامی»، خاطره‌ای را از یک مادر شهید روایت کرد؛ این روایت را در ادامه می‌خوانیم:

سرکار گذاشتن افسر عراقی با عکس صدام

در ملحق با سربازی به نام کامران فتاحی آشنا شدم. او آن جا نقاشی می‌کرد و به خاطر تسلیم نشدن در برابر خواست عراقی‌ها برای نقاشی عکس صدام، مدت‌ها در یک زندان یک متر مکعبی که نه جای ایستادن داشت و نه جای خوابیدن زندانی شده بود.



شهدای کازرون، خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید گوشه ای است از خاطرات آزاده احمد چلداوی که می‌گوید:

 عبور فرمانده، بدون برگه تردد به شرط سوت بلبلی

من و حسین تازه به جبهه آمده بودیم و فقط همدیگر را می شناختیم! فرستادنمان دژبانی و شدیم نگهبان. خیلی شاکی بودیم. همان شب اول قرار شد دو نفری بایستیم جلوی در ورودی پادگان....



شهدای کازرون، متن زیر برگرفته از کتاب "رفاقت به سبک تانک"  به بازگویی خاطرات رزمندگان در دوران دفاع مقدس می‌پردازد.