خاطرات کیانوش گلزار راغب-1

خوردن صبحانه با طعم آزادی

 صبح هجدهم شهریور 1361 اولین صبحانه آزادی را در پایگاه ژاندارمری خوردیم و ساعتی بعد با یک جیپ به پادگان ژاندارمری سردشت رفتیم.

  آنچه می‌خوانید گوشه‌ای است از خاطرات کیانوش گلزار راغب. ایشان مدتی را در کردستان و در دستان گروهک کومله اسیر بود و سپس آزاد شد.  آنچه می‌خوانید مطلبی است بر گرفته از خاطرات ایشان که می‌گوید:

*اواخر شب به روستای پشتیبان رسیدیم و وارد مسجد شدیم. شام خوردیم و از شوق آزادی تا صبح میان خواب و بیداری بودیم. صبح زود کاک عمر خداحافظی کرد و به طرف زندان برگشت. صبحانه خوردیم و آماده حرکت شدیم. از کوچه‌های روستای پشتیبان گذشتیم و به دامنه کوهستان رسیدیم. چهار نگهبان مرد ما را همراهی می‌کردند.

ناگهان متوجه ورود دسته‌ای نیروی مسلح دختر از رو‌به‌رو شدیم. گروهی از آنها جدا شدند و به سمت مقر رفتند و سه نفر از دخترها به طرف ما آمدند. من بی‌اختیار منتظر دیدن «شیلان» بین آنها بودم. دخترها با فاصله‌ای مشخص پشت سر ما حرکت می‌کردند و به ما نزدیک نمی‌شدند ولی اوضاع را تحت نظر داشتند.

در طول راه فکرهای زیادی از سرم می‌گذشت. فکر می‌کردم داداش نبات بغل دستم ایستاده و با هم به سمت خانه می‌رویم. از طرف دیگری حضور شیلان را در نزدیکی‌ام حس می‌کردم. سرم را به این سو و آن سو می‌چرخاندم تا شاید لبخندش را ببینم. صدای پولک‌های روسری یاسی رنگ و گل‌بهی‌اش توی گوشم می‌پیچید؛ مطمئن بودم او هم آزادی مرا با خوشحالی می‌نگرد. او نقش عجیبی در سرنوشت من داشت. در روزهای اسارت بارها و بارها یادش آرامم کرده بود. اما در عین حال غم و اندهش آزارم می‌داد و دلم مالامال از دردش بود. حالات متغیر و نگاه‌های جست‌وجوگر و درون نا آرامش، موجب عذابم بود.

مسیرهای پرپیچ و خم جاده‌های مالرو را با حرکات زیگزالی طی کردیم و به سمت قله‌‌ها به راه افتادیم. ضعف عضلانی و عدم آمادگی جسمانی، باعث کندی ما شده بود. ظهر به روستای بزرگی رسیدیم. همان‌جا ناهار خوردیم و ما را سوار تریلر تراکتوری کردند و به راه افتادیم. جاده خاکی را پشت سر می‌گذاشتیم و به هر تاکستانی که می‌رسیدیم نگهبان‌ها به آن حمله می‌کردند و خوشه‌های انگور را به داخل تریلر می‌ریختند و ما هم نشسته می‌خوردیم.

غروب به حوالی روستای مخروب و متروک رسیدیم و پیاده شدیم. تراکتور برگشت و ما را به داخل ساختمان ویران بردند و در یکی از اتاق‌ها که دیوارهایش فرو ریخته بود، مستقر کردند. گفتند چند ساعتی استراحت کنید. نگهبان‌ها هم در اتاق‌های مجاور مشغول استراحت شدند.

ما سرخوش از فکر آزادی، اتفاقات و خاطرات دوران اسارت را بازگو می‌کردیم و می‌خندیدیم. دوستانم مسائلی را مطرح می‌کردند که جالب و شنیدنی بود و ناگفته‌هایی به زبان می‌آوردند که هرگز نشنیده بودم. درباره همه چیز بحث می‌کردیم و موضع می‌گرفتیم و سوابق افراد را لو می‌دادیم.