مهتاب - کاش چیزهایی می نوشتید که به کار بیان. از زندگی واقعی جانبازان واقعی و از تجربیاتشون، از افکارشون و از انتظارشون از ما، از امیدها و آرزوهاشون

، از اون آرزوهایی که به نظرشون دست نیافتنی است و از آرزوهایی که می تونیم اون ها رو بر آورده کنیم.

نوشتن این غم نامه ها چه حاصلی داره؟ چی به ما یاد می ده؟ نوشتید "آدم نصفه نیمه" آیا واقعا مردم ما تفاوت یک آدم عادی با یک جانباز رو نمی دونن؟ آیا درک نمی کنن که این آدم های نصفه نیمه فیزیکی، از نظر معنوی در ابعاد غول های افسانه ای هستن؟

بعید می دونم که ما در این کشور هنوز به درک این مسائل نرسیده باشیم. حداقل تجربه شخصی من خلاف این موضوع رو ثابت می کنه، چون وقتی به قطعه شهدا سر می زنم می بینم که چطور همسن و سال های من از اقشار مختلف و با تیپ های مختلف به اونجا سر می زنن و در چشم های همشون می شه عشق و علاقه به شهدا رو دید. حتی در بین اون هایی که این جور چیزها اصلا" به ظاهرشون نمیاد. می بینی که با چه عشقی سنگ مزار ها رو می شورن، روی اونها گل قرار می دن و طوری به عکس های شهدا نگاه می کنن که انگار این آدم ها بستگان نزدیکشون هستن.

جانبازان واقعی چشم به راه ما هستن تا ما راهشون رو ادامه بدیم و این با شناخت افکار اون ها سال ها پس از جنگ حاصل می شه نه با خوندن غم نامه های دردناک و اشک آور. از طرفی ما هم به این الگوهای افسانه ای، به این جومونگ های وطنی نیازمندیم. هم به وجودشون و هم به افکارشون.

ملتی که حسین خرازی، محمد جهان آرا و مجید غلامی دارد نیازی به جومونگ ندارد. رمز استقبال گسترده از کتاب هایی مثل دا هم همینه.