داروسازی در اسارت

 

در دوران اسارت اگر یکی از اسرا مریض می‌شد، هیچ امکانات و دارویی برای معالجه نبود و وضع طوری شده بود که خود اسرا به صورت ابتکاری دارو می‌ساختند؛ مثلاً با زرورق و گرد آجر دندان‌ها را پر می‌کردند، چون اگر در نوبت می‌نشستند 4 ـ 5 سال طول می‌کشید!

 

 تاریخ سراسر افتخار جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، مملو از خاطرات تلخ و شیرین و جانفشانی‌های رزمندگان غیور ایران اسلامی است.

گردان 808 پیاده مرکز آموزش 05 کرمان از واحدهای موفق در دوران جنگ تحمیلی است. مطلب زیر خاطره‌ایی از «ستوان یکم آزاده جانباز منصور قشقایی» است که در کتاب «حماسه جاوید» به نگارش در آمده است.

شب هنگام بود که وارد یکی از پادگان‌های هوانیروز در خاک خود عراق شدیم. تا صبح با همان حالت دست و پای بسته داخل آیفا بودیم. خستگی و مخصوصاً تشنگی ما را بسیار اذیت می‌کرد و وقتی که به سرباز عراقی گفتیم که آب می‌خواهیم داخل یک حلب کثیف و کهنه برایمان آب آورد.

وقتی هم حلبِ آب را جلوی دهانمان می‌آورد که آب بخوریم سریع آن را به عقب می‌کشید. به هر حال با کلی آزار و اذیت و بدبختی توانستیم که مقداری آب بخوریم.

صبح که شد عراقی‌ها با کمک یکی از «منافقین» که فارسی‌ زبان بود شروع به یادداشت کردن اسامی ما کردند. بعد از این کار دوباره ما را سوار آیفا کردند و به اردوگاه «شماره 18 بعقوبه» منتقل کردند.

زمانی که به اردوگاه رسیدیم ما را به داخل سوله بزرگی که پر از اسرای ایرانی بود، بردند. اوضاع داخل سوله، به خصوص از لحاظ بهداشتی، بسیار بد و اسفناک بود. به گونه‌ای که تمامی اسرا می‌بایستی همه کارهای روزمره خود را ـ اعم از غذا خوردن، استراحت کردن و حتی دستشویی و رفع حاجت ـ در داخل سوله انجام می‌دادند. بدتر از همه گرمای هوای بود، زیرا فصل تابستان بود و داخل سوله در تمام طول روز مثل کوره داغ داغ می‌شد.

اسرا برای رهایی از گرما، تمامی لباس‌های‌شان را در آورده و فقط یک شلوار به تن می‌کردند. گاهی اوقات از شدت گرما، اسرا خودشان را با آب لجنی که عراقی‌ها در یک گوشه سوله ریخته بودند، خنک می‌کردند.